Trupia otucha Dana Simmonsa łączy
w sobie dwie przestrzenie czasowe – przeszłość i teraźniejszość.
Pierwsza z nich dotyczy
Saula Laskiego, jednego z tysięcy skazanych na śmierć w obozie
koncentracyjnym w Chełmnie. Wydaje się, że nic gorszego niż nazistowskie
Niemcy nie może stanąć na jego drodze, okazuje się jednak, że coś może być
dalece straszniejsze niż nawet śmierć – zło, o którym lepiej było nie wiedzieć.
Teraźniejszość to czasy, w których
ocalony z obozu koncentracyjnego Saul po raz kolejny musi zmierzyć się z wrogiem.
To także czasy, w których nieliczni wybrańcy posiadają Talent – zdolność do
oddziaływania na umysły innych ludzi, niekoniecznie w dobrych celach…
Powieść ta, mimo że wciąż na
wysokim poziomie, jest w mojej opinii jedną ze słabszych w pisarskim
dorobku Simonsa. Napięcie co prawda stopniowane jest umiejętnie (w tym
zresztą twórca jest niemalże wirtuozem), a sama akcja pomyślana bardzo dobrze,
jednak w wykreowany świat nie wchodziło się tak płynnie, jak w poprzednich
czytanych przeze mnie tekstach autora. Czy to bohaterowie nie byli dla mnie tak
atrakcyjni jak dotąd, czy też stało się coś innego, co zaburzyło lekturę nie
pomnę. Faktem jednak jest, że zarówno zmieniająca się forma narracji, jak i
zwroty akcji – tak bardzo zazwyczaj pożądane – zmęczyły mnie.
Nie mogę powiedzieć, że nie
polecam – mogę jednak zapewnić, że warto zacząć od czegoś innego. Może od
niedoścignionego Drooda?
