Paullina Simons znów mnie
zachwyciła i rozkochała w swojej prozie. Po nie aż tak doskonale odebranej
przeze mnie Tully (ale wciąż poruszającej!), Samotna gwiazda objawiła się przede
mną jako kolejny wzrost i jednocześnie dowód twórczej formy Autorki, którą mam
przyjemność mienić jedną z ulubionych.
Oto grupa nastolatków, która właśnie
skończyła szkołę i wybiera się do college’u, postanawia wyruszyć w podróż
do Barcelony. Niestety, rodzice głównej bohaterki – Chloe – nie są przychylni temu
pomysłowi. Sytuację ratuje (choć pozornie nic tego nie zapowiada) babcia
dziewczyny, godząc się dofinansować wyprawę, pod warunkiem, że zostanie ona
wydłużona, a grupa przyjaciół odwiedzi po drodze Treblinkę, by złożyć tam kwiaty. Tym samym wymarzone wakacje w Hiszpanii zamieniają się w eurotrip,
a sama książka w powieść-drogę.
Młodzi ludzie podróżując
pociągiem, mają okazję obserwować zupełnie nieznany sobie dotąd świat – z wielkiej
Ameryki trafiają do byłych krajów komunistycznych, tak bardzo odległych –
zarówno kulturowo, jak i społecznie oraz historycznie. Ich wędrówka oprócz oczywistych
walorów turystycznych i edukacyjnych, staje się podróżą przemian – to, co ma
być miłym wyjazdem w gronie najbliższych, za sprawą nowo poznanego Johnny’ebo
Rainbowa zamienia się w grę o najwyższą stawkę – o prawdę i szczerość: wobec
siebie samego i wobec innych. Młody mężczyzna o ujmującym uśmiechu i
hipnotyzującym głosie sprawia, że więzi (wydawałoby się: silne) łączące czwórkę
przyjaciół staną pod wielkim znakiem zapytania, a przyszłość ich relacji okaże
się zagrożona. Lato poprzedzające studia będzie dla młodych okazją do rewizji
przekonań, poglądów i wizji przyszłości jaką dotąd przed sobą roztaczali.
Simons po raz kolejny udało się
stworzyć powieść, która porywa. Utkana przez nią historia skrzy się od wielości
wątków, migocze od wyrazistych charakterów, ujmuje pięknem języka i opisów, a
przede wszystkim: wciąga bez reszty. Przy tym wszystkim nie skupia się jedynie
na wątkach obyczajowych, lecz idzie daleko dalej: ku pamięci, tożsamości,
poznaniu. Można ją czytać po wielokroć i jak sądzę, co rusz natrafimy na kolejne
interesujące momenty i przybliżenia. Autorka ma niebywały dar do snucia
opowieści pochłaniających czytelnika, a przy tym będących okazją do refleksji
na wielość tematów: zarówno społecznych, jak i historycznych oraz osobistych,
związanych z przeżywaniem własnego życia.
Kapitalna, nieobojętna na dzieje
Polski, które autorka miała okazję poznać między innymi podczas swojej wizyty w naszymkraju przed trzema laty. Mimo
umiejscowienia akcji we współczesności, także i II wojna światowa gra w niej
ważną rolę – zdaje się, że temat ów jest dla pisarki szczególnie istotny, czego
największy wyraz dała w trylogii Jeźdźca
miedzianego i do czego teraz mimochodem powraca. Ulokowanie części wydarzeń
w Warszawie, Krakowie i Treblince sprawiło, że książka ta nabrała dla mnie
bardziej niż kiedykolwiek dotąd osobistego wydźwięku. Nie jest jedynie
opowieścią o dorastających nastolatkach, szukających swojej drogi, ale także
hołdem złożonym historii i wyrazicielką wielkiego szacunku do osób i miejsc nią
naznaczonych. Znajdziemy w niej wszystko: poszukiwanie sensu, miłość, przyjaźń,
uważne przyglądanie się rzeczywistości, zachwyt nad światem, a także opowieść o
dojrzewaniu i prawdzie.
Książka, która nie zapowiadała
się wcale na tak emocjonującą, bo akcja wcale nie pędziła (u Simons niezwykle
istotne jest delektowanie się językiem, co prowokuje lekturę niespieszną – i dzięki
temu wydłużenie przyjemności z niej płynącej) sprawiła, że po przewróceniu
ostatniej strony nie mogę znaleźć sobie miejsca.
Stało się – mam książkowego kaca.
Dzieci wolności /Jeździec miedziany / Jedenaście godzin / Czerwone liście / Pieśń o poranku / Sześć dni w Leningradzie /
blog książkowy, blog z recenzjami, egzemplarz recenzencki, Hiszpania, Kraków, opinia o książce, Paulina Simons, polskie wątki, recenzja, Samotna gwiazda, Treblinka, Warszawa, Wydawnictwo Świat Książki
